نه تو میمانی و نه اندوه

و نه هیچیک از مردم این آبادی...

به حباب نگران لب یک رود قسم،

و به کوتاهی آن لحظه ی شادی که گذشت،

غصه هم میگذرد...

آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند...

لحظه ها عریانند،

به تن لحظه ی خود،

جامه ی اندوه مپوشان ... هرگز ...

(سهراب سپهری)